باز هم رمضان می آید و مردم دست به دست هم دادند تا ضرب المثلی قدیمی را چنان به دیوار بکوبند که اثری از آن باقی نماند.
قدیمی
ها میگفتند: «دل گرسنه دین و ایمان ندارد» اما این روزها که به دور و برم
نگاه میکنم میبینم دلهای گرسنه ای که دین و ایمانشان قوی تر از قبل شده کم
نیستند.
تابستان است؛ گرم است؛ گرسنه میشوند؛ تشنه میشوند؛ لبهایشان خشک
و رنگشان به زردی میگراید ولی انگار انگیزه ای بالاتر دارند که دم نمی
زنند و زبان به شکایت باز نمی کنند.
خدایشان گفته: «الصوم لی و انا اجزی به» (1) روزه برای من است و جزایش نیز با من است (یا من خود جزای آن هستم)
این
روزها را که میبینم، تحملِ این سختی ها را که نگاه میکنم یادم به محجبه
های شهرمان می افتد. دخترهایی که گرمای آفتاب را تحمل میکنند ولی چادرشان
عقب نمی رود، پسرهایی که گرمای تابستان را لمس میکنند ولی یقه ی لباسشان
باز نمیشود. انگار میدادنند که جزای این عفت و پاکدامنی بهشتی است که دیگر
گرمای آتش دوزخ را در آن لمس نخواهند کرد.
(1) اصول کافی، ج4، ص 63
