انسان موجودی بینهایت طلب است و به هر کمالی گرایش داشته و همیشه از کمبود و نقص گریزان بوده است. او زیبایی را به عنوان مصداقی از کمال، دوست داشته و بدان گرایش دارد و از زشتی میگزیرد، از همین سو هر انسانی به صورت طبیعی و فطری به دنبال زیبایی و میل به تظاهر و نمایش آن دارد. پیامبر اکرم(صلیاللهعلیهواله) فرمودند:« خداوند زیباست و زیبایی را میپسندد و دوست دارد که اثر نعمت خود را در بندهاش ببیند».[1]
توجه به زیبایی و آراستگی ظاهری، زیبایی چهره و ... نه تنها بد نیست،
بلکه خوب و مفید هم هست؛ بلکه همه اینها از نعمتهای خداوند است، لیکن هم
میتوان از آنها در جهت رشد و ارتقاء انسان به مدارج عالی انسانی استفاده
نمود و هم میتوانند وسیله سقوط انسان به ورطه حیوانیت قرار گیرند.
امام
صادق(علیهالسلام) میفرمایند:«لباس بپوش و تجمل کن، پس به درستی که
خداوند زیباست و زیبایی را دوست دارد و لیکن باید از حلال باشد».[2]