زیبایی ظاهری آری یا خیر!
انسان موجودی بی‌نهایت طلب است و به هر کمالی گرایش داشته و همیشه از کمبود و نقص گریزان بوده است. او زیبایی را به عنوان مصداقی از کمال، دوست داشته و بدان گرایش دارد و از زشتی می‌گزیرد، از همین سو هر انسانی به صورت طبیعی و فطری به دنبال زیبایی و میل به تظاهر و نمایش آن دارد. پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌واله) فرمودند:« خداوند زیباست و زیبایی را می‌پسندد و دوست دارد که اثر نعمت خود را در بنده‌اش ببیند».[1]
توجه به زیبایی و آراستگی ظاهری، زیبایی چهره و ... نه تنها بد نیست،
بلکه خوب و مفید هم هست؛ بلکه همه این‌ها از نعمت‌های خداوند است، لیکن هم
می‌توان از آن‌ها در جهت رشد و ارتقاء انسان به مدارج عالی انسانی استفاده
نمود و هم می‌توانند وسیله سقوط انسان به ورطه حیوانیت قرار گیرند.
امام
صادق(علیه‌السلام) می‌فرمایند:«لباس بپوش و تجمل کن، پس به درستی که
خداوند زیباست و زیبایی را دوست دارد و لیکن باید از حلال باشد».[2]
حجاب نه تنها مانع بروزو تجلی زیبایی نیست، بلکه زیبایی حقیقی را نمایان میسازد و مانع سوء استفاده سوداگران از آن زیبایی بدنی و ظاهری می‌شود، چنان که قرآن کریم می‌فرماید:«یَا بَنِی آدَمَ قَدْ أَنزَلْنَا عَلَیْکُمْ لِبَاسًا یُوَارِی سَوْءَاتِکُمْ وَرِیشًا وَلِبَاسُ التَّقْوَىَ ذَلِکَ خَیْرٌ ذَلِکَ مِنْ آیَاتِ اللّهِ لَعَلَّهُمْ یَذَّکَّرُونَ [اعراف/26] اى فرزندان آدم در حقیقت ما براى شما لباسى فرو فرستادیم که عورتهاى شما را پوشیده مىدارد و [براى شما] زینتى است [ولى] بهترین جامه [لباس] تقواست این از نشانههاى [قدرت] خداست باشد که متذکر شوند».
امام صادق(علیه‌السلام) در کلامی گوهربار و جامع درباره لباس ظاهر می‌فرماید: «لباس ظاهر، نعمتی است از خداوند متعال که با آن عورات انسان پوشیده شود و این لباس کرامتی است که خداوند به وسیله آن، فرزندان آدم را گرامی داشته است، کرامتی که غیر آن‌ها را گرامی نداشته است و این لباس برای مؤمنین وسیله ادای اجابت است و بهترین لباس تو لباسی است که تو را از خداوند غافل نکند، بلکه تو را به شکر او و یاد او و اطاعت او نزدیک سازد و تو را به خودپسندی، ریا، آراسته نشان دادن، مباهات کردن و تکبر دچار نسازد».[3]
آری خداوند نعمت زیبایی را به انسان عنایت فرمود، امّا انسان باید از این نعمت در جهت رسیدن به هدف از خلقت استفاده کند و نباید برخورداری از این نعمت، مانع از رسیدن به سعادت و خوش‌بختی ابدی و مانع از توجه به ارزش‌های واقعی و حقیقی خود شود.
اگر ارزش‌های واقعی انسان فراموش شود و کمالات او برابر
با کمالات بدنی و حیوانی گردد، در این‌صورت هر کسی ظاهری آراسته‌تر و
زیباتر داشته باشد و زیبایی چهره و بدن خود را بیشتر نمایان کرده باشد، با
شخصیت‌تر و باارزش‌تر خواهد بود که دیگر میزان شرافت و برتری انسان‌ها
لوازم آرایش و سایر زیورآلات خواهد بود نه فضائل انسانی!!
تن آدمی شریف است به جان آدمیت نه همین لباس زیباست نشان آدمیت
در همین هنگام است که انسان از جایگاه انسانیبت و مقام اعلی علیین به ورطه حیوانیّت و اسفل سافلین سقوط خواهد کرد.
بنابراین اسلام با آراستگی و توجه انسان به زیبایی ظاهری و بدنی مخالف نیست، بلکه با این‌که انسان چیزی را که ارزش واقعی او نیست، ارزش بپندارد مخالف است. و با چیزی که او را از مقام انسانیت تنزل دهد مخالف است.
__________________________________________
پی‌نوشت
[1]. آثار الصادقین، ج2، ص312.
[2]. میزان الحکمه، ج2، ص76.
[3]. مصباح الشریعه و مفتاح الحقیقه.
